Shakira ka thyer më në fund heshtjen për ndarjen shumë të përfolur me Gerard Pique që ende po përflitet pas kaq muajsh. Këngëtarja kolumbiane, në një intervistë për revistën Elle, foli për marrëdhënien që mori fund, betejën ligjore për kujdestarinë e fëmijëvë dhe problemet ligjore në Spanjë.
“Nganjëherë ndihem sikur e gjithë kjo është një ëndërr e keqe dhe se do të zgjohem në një moment. Por jo. Dhe ajo që është gjithashtu e vërtetë është zhgënjimi për të parë diçka aq të shenjtë dhe të veçantë sa mendoja se ishte marrëdhënia që kisha me babanë e fëmijëve të mi dhe e shoh që u kthye në diçka të vulgarizuar nga media.”, thotë ajo.
Shakira shprehet se ajo që ka më shumë rëndësi janë fëmijët e saj, të cilët po mundohet t’i mbrojë nga vëmendja mediatike, sidomos pas ndarjes me babain e tyre. Ndonëse nuk zbuloi detaje për ndarjen, ajo theksoi se kishte qenë ajo që bëri sakrificë duke lënë karrierën në plan të dytë për t’u shpërngulur në Spanjë.
” E vendosa karrierën në plan e dytë dhe erdha në Spanjë, për ta mbështetur që të luante futboll dhe të fitonte kupa. Dhe ishte një sakrificë dashurie. Falë kësaj, fëmijët e mi mundën të kishin një nënë të pranishme dhe unë kam këtë lidhje të mrekullueshme me ta që është e pathyeshme dhe që na mban.”
Më tej, ylli foli dhe akuzat për evazion fiskal. Ajo shprehet se ka prova që kundërshtojnë atë që kanë thënë prokurorët spanjollë, të cilët kanë kërkuar që të dënohet me 8 vite burg dhe 23 milionë euro gjobë për mospagimin e taksave nga 2012-2014, periudhë gjatë së cilës ajo thotë se nuk jetonte në Spanjë.
Pjesë nga intervista:
Dua të flas për këtë moment të errët për ju. Ju keni përdorur fjalë të tilla si “ndjeheni sikur po mbyteni”. Si ka qenë kjo periudhë pas ndarjes tuaj?
“Oh, është vërtet e vështirë për të folur personalisht, veçanërisht pasi kjo është hera e parë që e trajtoj këtë situatë në një intervistë. Unë kam heshtur dhe thjesht jam përpjekur t’i përpunoj të gjitha. Hm, dhe po, është e vështirë të flasësh për të, veçanërisht sepse unë jam ende duke e përjetuar atë, dhe sepse jam në sy të publikut dhe sepse ndarja jonë nuk është si një ndarje e rregullt. Dhe kështu ka qenë e vështirë jo vetëm për mua, por edhe për fëmijët e mi. Tepër e vështirë. Kam kamping të paparacëve jashtë, përballë shtëpisë sime, 24/7. Dhe nuk ka vend ku mund të fshihem prej tyre me fëmijët e mi, përveç shtëpisë sime. E dini, ne nuk mund të bëjmë një shëtitje në park si një familje e zakonshme apo të shkojmë të hamë një akullore apo të bëjmë ndonjë aktivitet pa na ndjekur paparacët. Pra është e vështirë. Dhe unë jam përpjekur ta fsheh situatën para fëmijëve të mi. Mundohem ta bëj dhe t’i mbroj ata, sepse ky është misioni im numër një në jetë. Por më pas ata dëgjojnë gjëra në shkollë nga miqtë e tyre ose hasin në disa lajme të pakëndshme në internet, dhe kjo thjesht i prek ata, e dini?
Si e kanë përjetuar atë? Kjo duhet të jetë tepër e vështirë për ta.
Po. Përpiqem t’ua fsheh situatën sa më shumë që mundem. Është vërtet shqetësuese për dy fëmijë që po përpiqen të mësohen me ndarjen e prindërve të tyre. Dhe nganjëherë ndihem sikur e gjithë kjo është një ëndërr e keqe dhe se do të zgjohem në një moment. Por jo, është e vërtetë. Dhe ajo që është gjithashtu e vërtetë është zhgënjimi për të parë diçka aq të shenjtë dhe aq të veçantë sa mendoja se ishte marrëdhënia që kisha me babanë e fëmijëve të mi dhe e shoh që u kthye në diçka të vulgarizuar nga media. Dhe e gjithë kjo ndërkohë që babai im ka qenë në ICU dhe unë kam luftuar në fronte të ndryshme. Siç thashë, kjo është ndoshta periudha më e errët e jetës sime. Por më pas mendoj për të gjitha ato gra në mbarë botën që po kalojnë vështirësi, që po kalojnë një situatë aq të keqe sa e imja ose më keq.
Për ato gra si unë që besojnë në vlera si familja, të cilët kishin ëndrrën, ëndrrën e madhe për të pasur një familje përgjithmonë, ta shohin atë ëndërr të copëtuar është ndoshta një nga gjërat më të dhimbshme që mund të kaloni ndonjëherë. Por unë mendoj se gratë, ne jemi elastike. E dini, ne kemi këtë elasticitet që është thjesht e lindur në të gjithë ne. Dhe ne kemi për qëllim të ushqejmë dhe të kujdesemi për ata që varen nga ne. Kështu që ju më pyesni se si e menaxhoj këtë. Dhe thjesht ia dal, mendoj, duke i kujtuar vetes se duhet të bëhem shembull për fëmijët e mi, që unë duhet të jem ajo që ata duan, ajo që dua që ata të bëhen. Dhe dua të jem aty, gjithashtu, për të gjithë njerëzit që më kanë treguar dashurinë dhe mbështetjen e tyre. Kjo është forca ime më e madhe. Ky është motori im më i fuqishëm për momentin.
Duket sikur për momentin ka një betejë për kujdestarinë me ish-partnerin tuaj se ku duhet të jenë fëmijët. A është ky një pasqyrim i saktë se ku janë gjërat në këtë moment?
Sinqerisht, përshkrimi në shtypin lokal këtu në Spanjë ka qenë kaq i vështirë për t’u parë. Dhe invazive për fëmijët e mi. Ata nuk e meritojnë të ndihen të vëzhguar çdo sekondë, të fotografuar kur dalin nga shkolla ose të ndjekur nga paparacët. Ata meritojnë një jetë normale. Është thjesht një cirk total, dhe të gjithë po spekulojnë për të gjitha këto aspekte të jetës sonë, dhe më e rëndësishmja e fëmijëve tanë, dhe shumë prej tyre nuk janë as të vërteta. Pavarësisht se si përfunduan gjërat apo si ndihemi unë dhe Gerard për njëri-tjetrin si ish-partner, ai është babai i fëmijëve të mi. Ne kemi një punë për të bërë për këta dy djem të jashtëzakonshëm dhe kam besim se do të kuptojmë se çfarë është më e mira për të ardhmen e tyre, ëndrrat e tyre në jetë dhe cila është një zgjidhje e drejtë për të gjithë. Dhe unë shpresoj dhe do ta vlerësoja nëse do të na jepej hapësira për ta bërë këtë privatisht.
Unë dua të pyes për prishjen e marrëdhënies tuaj. Ish-partneri juaj është parë në një lidhje të re. Duket sikur nuk doje që marrëdhënia juaj të përfundonte dhe ishte një surprizë për ju që marrëdhënia kishte mbaruar. Si e kuptove që nuk do të ishe më bashkë?
Mendoj se këto detaje janë disi shumë private për t’u ndarë, të paktën në këtë moment – gjithçka është kaq e papërpunuar dhe e re. Mund të them vetëm se në këtë marrëdhënie dhe në familjen time vendosa gjithçka që kisha. Para se fëmijët e mi të fillonin shkollën, unë kisha një jetë vërtet nomade – kisha jetuar gjithë ekzistencën time si artiste, duke udhëtuar pa pushim, duke shkuar në vende të ndryshme nëpër botë, duke bërë turne, duke bërë shfaqje, promovim, duke ndërtuar shkolla në Kolumbi dhe duke regjistruar në vende të ndryshme të botës.
Edhe për vitet e para të lidhjes sime me Gerardin dhe kur linda djalin tim të parë, Milanin. E mora me vete kudo që në moshën 2 muajshe. Madje mbaj mend që e ushqeja me gji vazhdimisht në xhirimet e The Voice. Sapo Milani filloi shkollën, e dija që udhëtimi im i vazhdueshëm dhe karriera duhej të vihej në plan të dytë. E dija që kur ai filloi shkollën, unë duhej të vendosesha, të vendosja rrënjë në Barcelonë dhe të isha aty për të dhe për Gerardin dhe më vonë edhe për Sashën.
Si futbollist, ai donte të luante futboll dhe të fitonte kupa dhe unë duhej ta mbështesja. Dua të them, njëri nga ne të dy duhej të bënte një sakrificë, apo jo? Ose ai do të ndërpresë kontratën e tij me Barcelonën dhe do të transferohej në SHBA me mua, ku është karriera ime, ose do të më duhej ta bëja këtë. Dhe kështu, njëri nga të dy duhej të bënte atë përpjekje dhe atë sakrificë. Dhe e bëra. E vendosa karrierën në plan e dytë dhe erdha në Spanjë, për ta mbështetur që të luante futboll dhe të fitonte kupa.
Dhe ishte një sakrificë dashurie. Falë kësaj, fëmijët e mi mundën të kishin një nënë të tashme dhe unë kam këtë lidhje të mrekullueshme me ta që është e pathyeshme dhe që na mban. E dini, kjo është ajo. Kaq mund të them.
Unë thjesht do t’ju pyes, sepse keni shkruar një këngë të quajtur “Te Felicito” (“Të përgëzoj”), e cila doli në prill. Po e përkthej tekstin nga spanjishtja, por ti ke shkruar: “U bëra copë-copë. U paralajmërova, por nuk mora parasysh. Mos më thuaj që të vjen keq. Të njoh mirë dhe e di që po gënjen.” Dhe padyshim që tani ato tekste kanë shumë më tepër peshë, vetëm duke ju dëgjuar të flisni për vendosjen e karrierës tuaj në plan të dytë. Për këtë po flisnit kur thatë: “Unë e copëtova veten”? A është kjo ndjesia që kishit se duhej të jepnit një pjesë të vetes gjatë asaj lidhjeje, e cila ndoshta ishte e vështirë të kthehej?
Mund të them vetëm se me vetëdije ose nënndërgjegjeshëm, gjithçka që ndjej, gjithçka që kaloj pasqyrohet në tekstet që shkruaj, në videot që bëj. Kur doreza përshtatet, përshtatet. Siç thashë më parë, muzika ime është ai kanal.
Kjo nuk është sfida e vetme me të cilën po përballeni. Qeveria spanjolle ju ka akuzuar për mashtrim tatimor. Ju rrezikoni deri në tetë vjet burg. Ata thanë se keni qenë banor i Spanjës për qëllime tatimore nga viti 2011 deri në 2014, që do të thotë se keni kaluar mbi 183 ditë në vend. Ju vendosët t’i luftoni këto akuza në vend që të pajtoheni me to. Pse?
Sepse më duhet të luftoj për atë që besoj; sepse këto janë akuza të rreme. Para së gjithash, në atë kohë nuk kaloja fare 183 ditë në vit. Isha e zënë duke përmbushur angazhimet e mia profesionale në mbarë botën. Së dyti, unë kam paguar gjithçka që ata pretenduan se i kisha borxh, edhe para se të bënin një padi. Ndaj prej sot u kam zero borxh. Dhe së fundi, më këshilloi një nga katër firmat më të mëdha të specializuara të taksave në botë, PricewaterhouseCoopers, kështu që isha e sigurt se po i bëja gjërat në mënyrë korrekte dhe transparente që nga dita e parë.
Megjithatë, edhe pa prova për të mbështetur këto pretendime të trilluara, siç bëjnë zakonisht, ata i janë drejtuar një fushate shtypi për t’u përpjekur të lëkundin njerëzit dhe të ushtrojnë presion në media së bashku me kërcënimin e dëmtimit të reputacionit për të detyruar marrëveshjet e zgjidhjes. Dihet mirë që autoritetet tatimore spanjolle e bëjnë këtë shpesh jo vetëm me personazhe të famshëm si unë (ose [Cristiano] Ronaldo, Neymar, [Xabi] Alonso, e shumë të tjerë), por i ndodh padrejtësisht edhe taksapaguesve të rregullt. Është thjesht stili i tyre. Por jam i bindur se kam prova të mjaftueshme për të mbështetur çështjen time dhe se drejtësia do të mbizotërojë në favorin tim.
Cilat janë metodat e diskutueshme që shihni? Prokurorët thonë se kanë parë nëpër mediat tuaja sociale dhe faturat e kartës suaj të kreditit. Ata përcaktuan se kur dhe ku keni qenë në periudha të ndryshme të vendit.
Ndërkohë që unë dhe Gerard po takoheshim, isha në një turne botëror. Kam kaluar më shumë se 240 ditë jashtë Spanjës, kështu që nuk kishte asnjë mënyrë që të kualifikohesha si rezidente. Autoritetet tatimore spanjolle panë që unë po dilja me një shtetas spanjoll dhe filluan të më sulmonin. Është e qartë se ata donin të shkonin pas atyre parave pa marrë parasysh çfarë. Edhe për vitet e ardhshme, unë po udhëtoja nëpër botë, duke punuar pa pushim gjatë shtatzënisë ose me Milanin si foshnjë, kur mezi ishte mbyllur prerja cezariane. Ata e dinin që nuk isha në Spanjë në kohën e duhur, se Spanja nuk ishte vendi im i punës apo burimi im i të ardhurave, por gjithsesi vinin pas meje, me sytë nga çmimi.
